Pantery śnieżne w ZOO. Irbisy w ogrodach zoologicznych.
PANTERA TO GATUNEK NARAŻONY NA WYGINIĘCIE. Pantera nie poluje na człowieka, niestety człowiek na paterę poluje bardzo często po to by zabić !
Istnieje światowy program ochrony Irbisów o nazwie "Snow Leopard Trust", który ma za zadanie ochronę panter śnieżnych w ich naturalnym środowisku. Działalność tej organizacji polega nie tylko na badaniu tych zwierząt w 12 krajach występowania, ale również na ochronie i edukacji. ZOO Chorzów również bierze udział w tym programie.
Zobacz więcej moich zdjęć Irbisów, zrobionych w chorzowskim ogrodzie zoologicznym:
...
Wrocławskie ZOO tak opisuje panterę śnieżną na swojej doskonale zrobionej stronie:
JAK ZACHOWUJE SIĘ PANTERA ŚNIEŻNA?
Pantery śnieżne to drapieżniki szczytowe, co oznacza, że odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu różnorodności biologicznej w ekosystemie. Poprzez dynamikę populacji i kaskady troficzne pantery śnieżne są ważnym wskaźnikiem stanu środowiska i pomagają regulować populacje gatunków znajdujących się niżej w łańcuchu pokarmowym. Pantery śnieżne można również uznać za gatunek wskaźnikowy lub flagowy, co jest ważne, ponieważ może pomóc zmotywować społeczeństwa do wspierania ochrony ekosystemów położonych na dużych wysokościach. Jeśli siedliska panter śnieżnych są chronione, chronione są również siedliska wielu innych gatunków.
Pantery śnieżne są najbardziej aktywne o świcie i zmierzchu. Codziennie przemieszczają się z jednego miejsca do drugiego i zmieniają miejsce odpoczynku wiele razy w ciągu dnia. Zasadniczo pantery śnieżne pozostają w jednym określonym obszarze swojego terytorium przez kilka tygodni, zanim przeniosą się do innej jego części. Pantery śnieżne są samotnikami, ale łączą się w pary podczas sezonu godowego. Także ich osobnicze areały posiadają części wspólne. Pantery śnieżne, których areały nakładają się, utrzymują dystans wzajemny około 2 kilometrów od najbliższego innego osobnika. Aktywnie unikają się nawzajem, oznaczając trasy swoich wędrówek zadrapaniami, odchodami i moczem o ostrym zapachu. Zapach ten niesie informacje co do płci i statusu rozrodczego poszczególnych osobników. Samce pantery śnieżnej nie tolerują samców tego samego gatunku, co sugeruje, że są terytorialne.
Preferowaną metodą polowania pantery śnieżnej jest podchodzenie i zasadzka na ofiarę z możliwie najkrótszą pogonią. Pantery śnieżne wykorzystują do ukrycia się zarówno kamienisty teren i krzewiastą roślinność, a dodatkowym atutem jest ich ubarwienie, nadające znakomity kamuflaż.
W przeciwieństwie do innych dużych kotowatych, pantery śnieżne nie ryczą. Zamiast tego wydają wysokie dźwięki przypominające wycie, zwłaszcza gdy samice są w rui. To swego rodzaju „wezwanie” zwykle występuje późnym wieczorem. Inna wokalizacja to nieagresywne „sapanie” emitowane przez nozdrza – słyszalne podczas spotkań dwóch osobników. Można je opisać jako sposób na powitanie.
Pantery śnieżne, oprócz dźwięków, używają do komunikacji swoich ogonów. Dzięki nim są w stanie wyrazić swój nastrój. Ponadto, pantery śnieżne również komunikują się poprzez dotyk: pocierają głową i szyją swojego partnera. Innym sposobem komunikowania się panter śnieżnych jest mimika. Na przykład, gdy się bronią, otwierają dość szeroko pysk i obnażają kły, a gdy są podekscytowane, otwierają pysk, ale kły nie są wówczas widoczne.
Znaczenie pantery śnieżnej dla człowieka
Żywe pantery śnieżne mają znaczenie gospodarcze dla ogrodów zoologicznych. Są pokazywane w celach rozrywkowych i badawczych oraz przyciągają wielu turystów. Fakt, że pantery śnieżne w naturze prowadzą samotniczy tryb życia i są trudne do znalezienia, sprawia, że jest to jeszcze ważniejsze.
Ze względu na ich nieuchwytne zachowanie, pantery śnieżne na ogół unikają i nie atakują ludzi. Jedynym poważnym negatywnym wpływem panter śnieżnych na ludzi jest ich drapieżnictwo na zwierzętach domowych.
CZYM ŻYWI SIĘ PANTER ŚNIEŻNA?
Pantery śnieżne są mięsożerne i aktywnie polują na swoją zdobycz. Są również drapieżnikami oportunistycznymi – to znaczy, że zjedzą każdy rodzaj mięsa (zdobyczy), aby zapewnić, że zaspokoją swoje ogólne zapotrzebowanie na energię. Są w stanie zabić zwierzęta ponad trzy do czterech razy większe od ich własnej masy ciała.
Głównymi ofiarami panter śnieżnych są owce niebieskie – nahury (Pseudois nayaur). Inne gatunki ofiar to koziorożce syberyjskie (Capra ibex sibrica), markury (Capra falconeri), owce argali (Ovis ammon), uriale (Ovis orientalis), tary himalajskie (Hemitragus jemlahicus), gorale (Naemorhaedus goral) piżmowce górskie (Moschus chrysogaster), dziki (Sus scrofa), antylopy tybetańskie (Pantholops hodgsoni), gazele tybetańskie (Procapra picticaudata), gazele czarnoogonowe (Gazella subgutturosa), kułany azjatyckie (Equus hemionus) i dzikie jaki (Bos grunniens). Mniejsze ofiary to świstaki (Marmota), zające (Lepus), szczekuszki (Ochotona), norniki (Microtus), myszy i ptaki.
Z powodu nadmiernych polowań prowadzonych przez ludzi, populacje dzikich zwierząt kopytnych na niektórych obszarach została uszczuplona. W związku z tym pantery śnieżne napadają także zwierzęta hodowlane.
Pantery śnieżne są największymi drapieżnikami w swoim zasięgu, mają niewielu naturalnych drapieżników innych niż ludzie. Jednak międzygatunkowe zabijanie zdarza się pomiędzy lampartami (Panthera pardus) i panterami śnieżnymi, zwłaszcza, gdy wzrasta rywalizacja o zasoby. Dorosłe pantery śnieżne stanowią również potencjalne zagrożenie dla młodych swego gatunku.
ZAGROŻENIA I OCHRONA PANTERY ŚNIEŻNEJ
Pantery śnieżne są wymienione jako gatunek zagrożony (VU) na Czerwonej Liście Zagrożonych Gatunków IUCN. Szacuje się, że globalna populacja panter śnieżnych liczy od 4.080 do 6.590 osobników. Podejrzewa się, że w ciągu ostatnich dwóch dekad populacja panter śnieżnych spadła o co najmniej 20% z powodu utraty siedlisk, utraty ofiar, kłusownictwa i prześladowań.
Głównym czynnikiem wpływającym na spadek liczebności pantery śnieżnej jest działalność człowieka. Niezależnie od tego, czy koty są bezpośrednio dotknięte kłusownictwem w poszukiwaniu futra, kości i innych części ciała, są one również narażone pośrednio na utratę podstawowej zdobyczy w wyniku polowania przez ludzi. Wydaje się, że głównym produktem poszukiwanym przez kłusowników są skóry pantery śnieżnej, lecz ostatnio ich kości stały się popularnym substytutem kości tygrysa w medycynie chińskiej. Wielu rolników jest również odpowiedzialnych za nielegalne zabijanie panter śnieżnych w odpowiedzi na drapieżnictwo na ich żywym inwentarzu.
Zmiany klimatyczne stają się obecnie kolejnym zagrożeniem dla tego gatunku – poprzez zmiany, utratę i fragmentację siedlisk. Według Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC), średnia roczna temperatura w Azji Południowej i Tybecie wzrośnie o 3 do 4 stopni Celsjusza w latach 2080-2099, wraz z rocznym wzrostem opadów. Ze względu na cieplejsze i bardziej wilgotne warunki linia lasów wkroczy w obszary alpejskie, które są preferowanym siedliskiem panter śnieżnych. Wyniki wskazują, że około 30% ich siedlisk w Himalajach może zostać utracone z powodu tej przesuwającej się linii zadrzewienia. Spowoduje to nakładanie się zasięgu gatunków, gdzie pantera śnieżna będzie musiała walczyć o zasoby z gatunkami lepiej przystosowanymi do siedlisk leśnych, takimi jak lamparty (Panthera pardus), cyjony (Cuon alpinus) oraz tygrysy (Panthera tigris).
Również zagrożenia antropogeniczne mogą nasilać się w wyniku zmiany klimatu. Wraz z kurczeniem się i fragmentacją siedlisk alpejskich, gatunki ofiar panter śnieżnych przemieszczają się, co powoduje, że pantery śnieżne zwiększają swoje drapieżnictwo na zwierzętach gospodarskich. Skutkuje to zwiększeniem liczby zabójstw odwetowych dokonywanych przez lokalnych rolników, co stwarza duże ryzyko dla panter śnieżnych.
Na całym świecie istnieje ogólny brak świadomości co do znaczenia tego gatunku dla jego ekosystemu. Snow Leopard Network opracowała plan jednoczący osoby i organizacje, takie jak Snow Leopard Conservancy i International Snow Leopard Trust, aby edukować społeczeństwo na temat znaczenia ochrony panter śnieżnych.
…..
...a płockie ZOO tak:
W Europie pantery śnieżne hoduje 86 ogrodów zoologicznych, ale w ciągu ostatnich 12 miesięcy urodziło się jedynie 18 osobników w 7 placówkach.
Z pewnością trzeba uzbroić się w cierpliwość aby je zobaczyć, gdyż w pierwszych tygodniach życia kocie maleństwa najwięcej czasu spędzają śpiąc i ssąc mleko matki. Już niebawem goście płockiego ZOO będą mieli nie lada atrakcję, gdyż na sąsiadujących ze sobą wybiegach panter i tygrysów, można będzie oglądać 4 młode kociaki, które w okresie dorastania są bardzo aktywne i skore do zabawy.
Pantera śnieżna, zwana też irbisem lub lampartem śnieżnym, jest jednym z najpiękniejszych i najbardziej tajemniczych kotów. Gatunek objęty jest Europejskim Programem Hodowli Gatunków Zagrożonych Wyginięciem EEP. Dokładną liczebność panter trudno oszacować, ale według Czerwonej Listy IUCN w naturze żyje prawdopodobnie tylko 4000 – 5000 osobników.
Irbisy zamieszkują Himalaje, Wyżynę Tybetańską i górskie pasma środkowej Azji. Latem spotykane są na wysokości 1800 – 6000 m n.p.m., w zimie schodzą nieco niżej na wysokość około 1500 m n.p.m.
Po ciąży trwającej 90 -110 dni samica rodzi 1 – 5 młodych. Matka karmi dzieci mlekiem przez 3-4 miesiące. Młode pozostają z nią przez pierwszy rok życia. W hodowli żyją około 20 lat, w naturze 10 - 12 lat.
Pantera śnieżna to mistrz kamuflażu. Długie, gęste, jasnoszare futro z ciemnymi plamami, zapewnia jej znakomite ukrycie się w środowisku, a jednocześnie jest jedną z cech przystosowujących ją do życia w zimnym górskim klimacie.
Inne cechy adaptacyjne to krępa budowa ciała i małe uszy, co w znacznym stopniu ogranicza straty ciepła. Szerokie łapy i gruby, pokryty gęstym futrem ogon o długości 80-100 cm (prawie tyle co głowa i tułów razem), ułatwiają zwierzęciu utrzymanie równowagi na stromych zboczach skalnych. Irbis ma wyjątkową zdolność skakania na duże odległości i wspinania się. Podczas odpoczynku często owija ogon wokół ciała, aby zatrzymać ciepło.
W poszukiwaniu pokarmu pantera śnieżna przemierza terytorium po stałych ścieżkach. Jest aktywna w ciągu dnia. Zwykle poluje na górskie ssaki kopytne (koziorożce, nahury, tary, gorale, serau, piżmowce, dziki), także świstaki, ptaki i inne małe kręgowce, czasami jej łupem padają zwierzęta domowe.
Tworzenie parków narodowych i rezerwatów, edukacja miejscowych społeczności, oraz badania populacji gatunku w naturze, to podstawy ochrony irbisa.
Komentarze
Prześlij komentarz